Kendimi boşlukta hissediyordum.
Maksatsız gayesizdim.
Küheylanlar şahlanıyordu kafamın içinde.
Tekmeliyorlardı beynimi sanki.
Toynak vuruşlarını duyuyordum,
Derinden, derine.
Acılar içinde kıvranıyordum!
Ruhum kıskaçlarda sıkılıyordu!
Afakanlar basıyordu aklımı.
Kimim ben, niye geldim dünyaya?
Bir bakıyorum,
Şahikalara yükselmişim.
Bir bakıyorum,
Yerlerde sürünüyorum, adeta.
Bitsin bu kabuslar, bu kısır döngü.
Boşlukta manasız gezmelerim.
Birden şimşekler çakıyor!
Acizleşmiş aklımda.
Müjdeler getiriyorlar bana,
Cennet kuşları.
BELÂ- dediğimi hatırlatıyorlar,
BEZMİ-ELES’TE
Aklımı başıma getiriyorlar.
O zaman kendime geliyorum.
Arınıyorum, tasadan, kederden,
Malayani şeylerden.
Ve haykırıyorum!
Avazım çıktığı kadarıyla.
Verin bana hislerimi,
Verin bana duygularımı, kalbimi,
Onu,cc RABBİMİ buldum ben…
Varlığımın sahibini.
Başka bir şey istemem.
Sevgisi yeter bana.
Havl ve kuvveti.
Rahmeti, Hikmeti, Şefkati.
Ona iltica ettim ben.
Birde kulumsun dese bana.
Yeter!!!
Kıtmir olurum kapısında
Beni kabul ederse.
Cennet’i bile düşünmem,
Cemalini görme umudum olmasa.
Ya rabbim!
Senden seni isterim.
Senden seni isterken,
Bu kirli yüzle, günahkar ağızla,
Rahmetine sığınarak
Affımı niyaz erdim.
Kabul edersen,
Zaten senin şanındandır.
Etmez isen, ben nasıl ederim.
Senin kapından başka,
Gerçek kapı yok,ki oraya gidilsin.
Senden başka Hak Mabut yokki
Ona iltica edilsin.


Gaziantep Mehmet Kılıç