"Mevlana der ki;
sarılmayı bilir misin?
sahiplenmeyi, sahiplendiğinde sadık kalmayı?
sen bilir misin aşık olmayı?
bölünebilir misin ikilere, üçlere… gerekirse binlere?
yapabilir misin?
gerçekten sevebilir misin?
"sevmenin demesi" olmaz.
unutma, ya çok seversin bir kere, ya da hiç sevmezsin".....


Dağ başında bir mezar kadar yalnızsın işte!
Kandırma kendini boş yere
Söyle? sen ! kimin umrundasın şuan?
Yada kaç kişi seni düşünüyor?
Kim biliyor şuan yüreğini?

Nereden bileyim değil mi?

Her olur olmaz şeylere hayaller kurduk
Ve biz hep varsayımlar üzerine yaşadık
Olmadı kendimize bir dünya kurduk
Kimseler girmesin diye
Umut ektik cemre düşmeden daha toprağa
Zamana bıraktık onuda
Belki bir gün yeşerir diye!...

Ne yazık ki?
İkimizde bir "HİÇ" bile olamadık..

Oysa! yaşamdan ölüme bir soluk yol varmış
Biz bilemedik...