Yokluğunda olabildiğine soğuk yüreğimin sokak aralarında yürüyorum minik adımlarından kalan izlerin ardı sıra
Kayboluyorum bende ki sende günden güne sonu yazılmamış umutlarımın önü sıra
Hani gelsen karşılayacağım seni ıslanmış ruhumun güneşsiz kalmış penceresinden
Ellerimde de yok bugünlerde nazenin kır çiçekleri hani sen gibi gülümseyen
İlk gelişinde ki gibi acemiyim sanki
Kar altında kalmış çıkmayı beceremeyen bir kardelen gibi
Geceleri de kucaklayacağım ayın doğmasını bekliyorum birazda
Yalnızlığın serenatını söyleyen caddeler gibi boş kalan kollarımda
Yağmurdan sonra beliren gökkuşağına da seni sarıp sarmalayacağımın hayallerini konduruyorum en çok ta
Göğüs ağrılarımı biraz olsun dindiren ceketimin sol cebinde taşıdığım fotoğraflarımıza
Yüreğimin sokak aralarında yürüyorum minik adımlarından kalan izlerin ardı sıra
Ellerimde de yok bugünlerde nazenin kır çiçekleri hani sen gibi gülümseyen
Onun yerine seni yazmaya körelmeyen bir kalemim var elimde
Ve tenine dokunurcasına ısıtan kâğıtlar var parmaklarımın arasında
Birde gidişinden bu yana suskun yüreğime dolan ve bitmek bilmeyen hüznün..
Güray Gökkaya