Onun aşka karnı toktu,
Benimse ayrılığa tahammülüm yoktu.
O gençti,
Kaçacak enerjisi çoktu,
Benim ardından koşacak gücüm yoktu.

O olabilecek en yanlış insandı.
Lakin ne kader fikrimi aldı,
Ne de bana söylenecek söz kaldı.
Madem öyle kaçsaydın diyorlar da,
Denesem bile kaderden kaçış mı vardı.

O aşkı oyun sanıyordu,
Yüreğim ise oyununa kanıyordu.
O elinde ateş sürekli yakıyordu.
Divane gönlüm ise,
Oturmuş savrulan küllerine bakıyordu.

O sevilmeye doymuştu.
Çünkü seveni çoktu.
Benim kalbimde ise,
Sevilmenin kırıntısı yoktu.
O beni kimse sevmesin bıktım diyordu.
Kalbimse sevmekten başka,
Hiç bir şey bilmiyordu...

Onunla biz mıknatısın iki ucu gibiydik.
Başkalarını çekerken,
Birbirimizi itiyorduk.
Tam her şeye başlayacakken,
Bir şeyler oluyor bitiyorduk.
Birlikte olmamızın önemi yoktu,
Çünkü ne bir adım ileri,
Ne de bir adım geri gidiyorduk.
Bir ömür vardı sadece bize biçilen.
Ve o benim ben onun,
Ömrümüzü yiyorduk.

Celal BAHAR