Sen hiç konuşmasan,
Ve sürekli sussan da,
Benim en güzel sözümdün.
Beni hep hüzünlü görsen,
Ve mutsuz olduğumu düşünsen de,
En gönülden gülen yüzümdün.
Sanma ki kördüm.
Sen bana,
Tüm gerçekleri gösteren gözümdün.

Nasıl tarif edeyim ki;
Sen adını koyamadığım,
Sevmeye doyamadığım,
Bakmaya kıyamadığımdın.
Sen öyle bir aşktın ki,
Aleme yasaklayamadığım,
Kendime saklayamadığım,
Kimseye itiraf edemediğim,
Ve kimseden gizleyemediğimdin.

İnan bana sen çok başkaydın.
Öyle ki evvelini diyemediğim,
Ahirini bilemediğim,
Benzerine rast gelemediğimdin.
Görmeden bilemezsin ki bendeki seni;
Her şeyimdin işte,
Bir türlü vazgeçemediğim,
Bırakıp da gidemediğim.
Lakin gönlünden içeriye de,
Her ne etsem giremediğim...

Şimdi söyle;
Sana olan hasretim,
Gün gelir de diner mi?
Sesini duysam,
Ya da seni görsem,
İçimdeki özlem biter mi?
Geçtim görmeyi ya da bir olmayı,
Tutup doğrudan sen olsam,
Hatta sende kaybolsam,
Bir ömür sen de kalsam.
Sence bu bana yeter mi?

Ey sevgili;
Denizin tuzu gibisin,
Seni kana kana içtikçe,
Yaralanıp daha çok kanıyorum.
Susuzluğumu gidermek istedikçe,
Sana daha çok susuyorum.
Böylesi bir çaresizlik işte bendeki,
Bu sebepten kaderime razı gelip,
Sadece susuyorum.
Geçip giden yıllar için ah etmiyorum ama,
Sana son sözüm olarak,
Allah seni bildiği gibi yapsın diyorum.

CelalBAHAR