Bugün bir eve girdik; yıkık, dökük virandı
Odaları bomboştu, birinde halı vardı
İçinde yaşayanlar, tevekkül içindeydi
Hepsi de güleç yüzlü, çok güzel insanlardı

Evde yaşayanların, çoğunluğu çocuktu
Televizyon yok zaten, buzdolabı bozuktu
Ne yiyecek bir şey var; ne de, yakacak odun!
Gördüğümüz manzara, yüreğimizi burktu

Hepsinin annesi var; ama evde baba yok!
Sırtlarına giyecek, bir süveter, aba yok
Çocuklar sokak sokak, gezip karton toplamış
İçinde yakılıp da, ısınacak soba yok!

O gün hava soğuktu, her tarafta kar vardı
Evde küçük bir çocuk, beni babası sandı
Koşarak bana gelip, sarıldı ellerime
Onun o masum hali, aklımı benden aldı!

Bu tablo karşısında, her yürek dayanamaz
Yetimlerin halini, görmeyen anlayamaz!
Gidin dolaşın derim, yoksul mahalleleri
O gariplerin sesi, uzaktan duyulamaz!

Peygamber Efendimiz; babasız büyümüştü
O da, yetim kalmıştı; gün olmuş, üşümüştü
Hep Rabbine hamd edip, sığınarak Rahman’a
“Allah; en güzel vekil” diyerek, düşünmüştü

Yetimi sevindirmek, bin duaya bedeldir
İnfak edin korkmayın, Rabbim size çok verir
Siz de yetimler bulup, başlarını okşayın
Kalbinizde katılık, hiç kalmaz; hepsi erir.

Mustafa GÜL (Hamdi)
(25.02.2017)