Zaman gittikçe kısalıyor sevgili
Bütün mevsimler çürüyor
Kol saatim bile kırık
Odamın içi siyah ve durgun
Aylardan Şubat
Bir kuş sürüsü dağılıyor penceremden
Gözlerim baygın
Dudaklarım konuşmasız
Bir çizgi film izleyip uyuyacağım
Nasıl olsa unuttum bende seni
Senin yaptığın gibi
Dakikası kırılmış rakamlar gibiyim
Çizik çizik aşk şarkılarım da var
Eskiye şiir olan ömrüm bitti bitiyor
Bir romanın -son-u gibiyim
Ucunda çığlıkları olan ölümlere gidiyorum
Üşümüş ve donmuş bedenimle
Gözyaşları kırılmış gözler duruyor ardımda
Belki sen değilsin ordaki
Belki yoksun
Yada belki de
İçi boş bekleyişlerle doluyum
Dibimde açmış papatyaların
sayısı yetmiyor sevmeye
Sis dolmuş bir sokak lambası kadar ıssızım
Eski mevsimlik bir tablo gibi hüzün doluyum
Senin hissedemediğin hayatında kör bir noktayım
Başıboş ve kimsesiz
Neyseki bitiyor işte
Bitiyor herşey
Senden dökülen neyim kaldıysa artık...
Kimbilir
Susunca sessizliğim kalıyordur belki de
Bir ıslak pencere
Bir puslu adım
Bir sensiz ölüm...
Belki de hepsi bu kadar
Herşey bu kadar...

23.02.2017
Saat:22:09
Şiir-B.Biricik