Ne oldu...
Kim girdi aklına da,
Bir anda değiştin.
Ne kadar susamıştın ki,
Ayrılık şarabını,
Bir dikişte içtin.
Önünde nasıl bir yol vardı da,
Kaşla göz arasında,
Benden geçtin.
Oysa ben ne zaman,
Senden geçmeyi denesem,
Yalın ayak yürümekten.
Tabanlarım kanardı.
Seni bırakıp gitmekten.
Yüreğim sızlardı.
Sensiz yola çıkmaktan,
İçim yanardı...

Ne oldu...
Kim seni böyle doldurdu da,
Gözlerindeki sevginin yerini,
Bir anda öfke aldı.
İnanmaya ne kadar hazırdın ki,
Onların sözleri gerçek oldu da,
Benimkiler yalancı kaldı.
Yoruldum,
Sana beni anlatmaktan.
Yoruldum,
Masumum diye çırpınmaktan.
Tek bir suçum olmadığı halde,
Günah keçisi sayılmaktan.
İlk fırsatta kapı dışarı edilmekten.
Böyle kolay vazgeçilmekten...

Ne oldu...
Sabrımın sonu yok mu sandın.
Yerimde taş olsa çatlardı.
Bu kalbi hiç kırılmaz mı sandın.
Ölümse ölüm,
Ben vazgeçtim gülüm...
Seninle de mutsuzum,
Sensiz de mutsuz.
Hiç olmazsa görmesin gözüm.
Kanayacaksa da;
Hasretten kanasın gönlüm.
Senin elinden gelen;
İnan bana çok daha zor.
Çünkü sen kalbimden vuruyorsun,
Ve bu beni çok daha yaralıyor...
*
Ne oldu...
Durma öyle şaşkın şaşkın.
Ardına bakmadan git,
Bırakıp geldiğin o yerlere.
Bitti de,
Yüreğinden vurdum öldü de,
Sözde seni sevenlere.
Ama bir gün gerçekleri anlarsan,
Ama bir gün,
Bu aşka haksızlık ettiğine inanırsan,
Bir daha gitmemek üzere gel,
Hala beni bıraktığın yerde bulursan.
Elin elinde oyuncak ettin,
Elin dilinde mahvettin bu aşkı,
Artın sen nasıl bir insansan...

Celal BAHAR