Terk edilmişlerin hayatını son perdede oynuyorum
Ankara’nın başıboş sokaklarında
Bir başınayım
Yalnızlıkta sahtelere yer yoktur
Kendi kalabalık dünyamda yapayalnızım
Gerçekler en acı halini gösteriyor…

Gecelerim zifiri
Gündüzlerimin de ondan farkı yok
Yalnızlığım gece gibi iner ömrüme
Karartır gündüzlerimi de
U/mutsuzluk saçar her kuytu köşede…

Yalnızlık bazen iyidir ama alışamazsın
Alışılmadık olduğu için üşütür
Kahredersin hayattan soğutur
İsyan eder böyle bir hayatın yaşamak olmadığını düşünürsün
Öyle bir an gelir ki çekilmez bir hal alır
Gördüğün her titrek mum ışığını
Güneş sanacak kadar çaresiz bırakır
Her şeyden soğursunuz
Giderek nefret edersin hayattan…

Gözlerini açtığında dünyaya
Etrafında gülen insanlar olsa da
Aslında yalnızlıklar doğuştandır
Fıtratımızda vardır yalnızlık
Alışırsın zamanla yalnızlığa gözün karanlığa alıştığı gibi
Kuytu köşelerde u/mutsuzluk kol gezerken
Yaşamında sadece alışılmışlıklar vardır…

Monotonlaşır her şey hayatında zaman su gibidir akar gider
Akıntıya kapılır hayatına gün katamazsın
Ama dik durur pes etmezsen gününe hayatlar katarsın
Her düşüş bir kalkış öğretir
Hayatından gün çalanlara değil
Gününe hayat katanlara değer vermeyi öğrenirsin
Yalnızlık işte böyle bir şeydir
Kimi için uyandığı düş
Kimi için de boş vermişliklerle dolu kürkçü dükkânı
Ve
Gerçeklere bakıp en acı halini gösteren
Yalnızlığına isyan edersin…

Mustafa KARAAHMETOĞLU
16.12.2016