Yar...
Ayrılık deyip geçme
Tutku ve hevesi umut bilme
Aklı ve vicdanı hiç bir şartta pasif eyleme
Felce uğramış bir uzvun için varlığına itibar etme
Elbette o uzvun vardır lakin sana derman olmayan efkardır gücenme
O seni taşıması ve çare olması gerekirken sen onu taşıyorsun kabul etmesen de
İşte akıl ve vicdan pasif olursa ve irade ona uyarsa zannetmek ve ümitlenmek neye çaredir düşünsene

O an...
Çok sessizdi
Derin bir hüzün içindeydi
Gözleri nemliydi, nazarını gizleyendi
Uzak bir sandalyeden temaşa ederken dikkatimi çekti
Mesai artık bitmişti, herkes çekildi ve koridor çok sessizleşmişti
Yoğun bakımda yatan hastası için bekleyen bir ümitti, gamı olan vakitti
Eğildi, kılıfından kemanı çıkarttı bir müddet öylece kaldı ve sonra aranmaya başladı
Artık notaların arasında yalnızlığın ve çaresizliğin efkarıyla yüreğini açan bir sazendeydi
Hüzzam bir besteyi icra etmeye başladı, tını her yanı kuşatmıştı, yürekten sökün eden merhamet başkaydı

Cehalet...
Cinsiyet ayırmaz
İnsan olma azmine kapı aralamaz
Zan ve asabiyete kanmadan yol alamaz
Sevgi ve muhabbeti ruhi ve kalbi olarak tanımlayamaz
Oku/anlamaya, emin olmaya, tanımaya gayret edeni anlayamaz
Zanneden, ön yargılarla beslenen, içgüdülerine itibar eden, acımayı bilmeyen caymaz
Kin ve hıncın, hiddet ve şiddetin, bilgiçlik tanıyan enenin, nefsine ilahlık kapısı açan iradenin sıfatıdır aldırmaz

Mustafa Cilasun