Karaağaçlarda, sarkardı kara üzümler,
Çiğnenirdi eskiden, şarhanalarda üzümler,
Asma tefeği ile, içilirdi bol köpükler,
Ata ocağı söndü, dolmaz oldu o köfünler.

Toplanırdı üzümler, ağır olurdu köfünler,
Ben zorla kaldırırdım, sırtında taşırdı babam,
Dolardı şarhanalar, çiğnenirdi o üzümler,
Ata ocağı söndü, ne babam kaldı ne anam.

Şıra dolmuş kazanlar, dolardı pekmez ile,
Kaynadıkça şıralar, köpük, köpük olur onlar,
Kıvırır da tefeği, bolca içerdik neşeyle,
Ata ocağı söndü, kaynamaz oldu kazanlar.

Banardı koyusuna, dizi,dizi bol cevizler,
Asılırdı balkona, bendim ucundan kemiren,
Ağaç bile kalmamış, dağılıp gittik bizler,
Ata ocağı söndü, ne yapan var ne yediren.

Ağaç kovuğundaki, teyinler korkardı benden,
Kaçardı daldan dala, korku içinde öterek,
Varsa yavru kovukta, hep dişlerdi elimden,
Ata ocağı söndü, hiç gitmez olduk bilerek.

Ceviz gömü arardım, ülübü darı içinde,
Anam hemen kızardı, çık ordan çiğneme diye,
Mennez toprak kazardım, korkardım toprak inde,
Ata ocağım söndü, kime alayım hediye.

Buram,buram tütmüyor, ata ocağım tütmüyor,
Töymakanı bilen yok, böreğini yapanlar yok,
Anam ben de yaşlandım, benim de gözüm görmüyor,
Ata ocağım söndü, dertlerim şimdi daha çok.

Bağdaki düven yeri, olmuş şimdi orman gibi,
Artık düven süren yok, sap samanı savuran yok,
Kara duttan yiyen yok, orman gibi olmuş dibi,
Ata ocağım söndü, geçmişe özlemim pek çok.