Olmadı kimseyle asla bir derdim
Sevgimi herkesin önüne serdim
Kendimden her zaman bir ödün verdim
Yine de kimseye yaranamadım


Kırmadım kimseyi üzülür diye
Anlamadım bu öfke acaba niye
Evvel aslan idim döndüm kediye
Yine de kimseye yaranamadım


Sanırım çok büyük hayale daldım
Anladım sonunda sınıfta kaldım
Ne kadar dert varsa üstüme aldım
Yine de kimseye yaranamadım


Ömrümü harcadım o zaman toydum
Bir kuru simitle çay ile doydum
Kendimi bir aptal yerine koydum
Yine de kimseye yaranamadım


Gözlerim bir anda geçmişe daldı
Hevesim kırıldı yarıda kaldı
Sanki bedenimden ruhumu aldı
Yine de kimseye yaranamadım


Durmadan koşturdum her işe yettim
Mum gibi eriyip gün güne bittim
Saçımı yerlere süpürge ettim
Yine de kimseye yaranamadım


Ferhat GÜNAYDIN
Emekli Öğretmen - Giresun
18 Ağustos 2016