Kabir...
Çok sessiz
Adeta sahipsiz ve kimsesiz
Akıl, irade bu mekanda sukut etmiş
Vicdan ne kadar bizar olsa da artık çare değilmiş
Kimin ruhu kanatlanıp yücelmiş, kimin ruhu pürtelaş içinde beklermiş
Burası azabın adresi değilmiş, ne kadar çıyan olursa olsun beden içinmiş
Çürümeye amade olan ten ve uzuv neden bağışlanmaktan imtina edilirmiş, zan ne feci bir cehaletmiş
Umut olması gerekirken kabirde çürüyen bedenler vehme terk edilerek, yaşatmak için yaşamaya engelmiş

Bir gün...
Tenin toprakla buluşacak
Cezbine matuf olduğun heves yok olacak
Ruhunu kanatlandırma ya yetmeyen aklın yolda bırakacak
Bir ömür sayfası aniden kapanacak, hüzün ve hicran ruhunu kuşatacak
Artık ne yapsan, pürtelaş içinde aransan, imdat için çırpınsan, amel defterin karşına çıkacak
İki doğumdan ikincisine duçar olan zaman artık akmayacak, sana senden daha yakın olan Rab haline acıyacak
Şer ve zalim sıfatı bulunmayan Allah vesileler içinde bir açık kapı bırakacak ve sana en yakının kim olduğunu bir kez daha hatırlatacak

Mustafa Cilasun