bir ruya gördüm dün gece,

bana geldin karanlıkların içinden,
"gel"dedin bana,"tut ellerimden"
ama yine inat edip gelmedim ben,
sende kızıp tuttun beni kollarımdan,
sürükleye sürükleye götürdün ardından...

bir yere geldik kocaman bir kapısı var,
kapının boyu uzun,eni dar...
çektin yine tutup beni geçirdin kapıdan,
kapı kapanıp kendi kendine kilitlendi ardımızdan.

kocaman bir bahçedeydik,sadece sen ve ben,
gözbebeklerim irilemişti bu bahçeyi izlerken...
çiçekler ateş açmıştı,yoktu yeşil biryer,
savaş var gibi patlıyordu yerler...
ağaçlar yana yana kömür olmuştu,
gökyüzü kararıp,tufan vurmuştu...

korktum geri çekildim,bakamadım daha fazla,
"gel" dedin sen "yaklaş biraz daha",
zorla iteledin beni ateşlere doğru,
ateşler beni görünce birden söndü...
çiçekler rengarenk oluverdi,
ağaçlar eski haline döndü,
gökyüzü masmavi oldu,
tüm kara bulutlar biranda yok oldu...
bu tufan kopan bahçe;
biranda yemyeşil,hayat dolu bir yer oldu...

döndüm sana baktım anlamsız,
sen dedin ki "bak sen geldin kitapsız!"
"dünyam seninle yeniden hayat buldu,
sen gittikten sonra hayatım tufan oldu"

hüzünlendim,sana çektirdiğim sancıyı anlayarak,
boynuna sarıldım sımsıkı,ağlayarak...
ve işte o an;
uyanıverdim terler içinde,bağırarak...

Mevlam yardım et dönmeyeyim,
ona dönünce tufan olacak hayatım benim...
ben bunu en iyi bilenim...!!!