Sonunda sen de özledin ya,
Sonunda gel dedin ya,
Beklediğini söyledin ya...
Gayrı ben buralarda nasıl durayım.
Senden uzak nasıl kalayım.
Cennetinin kapısı aralanmışken,
Gurbet diyarlarda nasıl yaşayım,
Nasıl nefes alayım,
Bu ayrılığa daha fazla,
Nasıl dayanayım.
Ah sevgili ah,
Sen de haklısın aslında,
Sevmesen ettiğim sitem başka,
Sevdim desen o daha başka.
Lakin elimde değildi,
Kalbim duyunca bir anda,
Tuttu heyecanına yenildi.
Ama sen de hiç mi düşünmedin,
Bana gel derken.
Bilmez misin ben ki;
Hayalini kurduğumda bile;
Aklım başımdan giderken,
Gerçeğini duyduğumda,
Sence akıl kalır mıydı?
Yokluğuna sarılmak dahi,
Kalbime ağır gelirken,
Sana dokunmaya,
Bu kalp dayanır mıydı?
Gördün mü?
Sonunda vuslat yine mahşere kaldı.
Tam sana kavuşacakken,
Tuttu ecel bu canı aldı.
Tam mutluluğu bulacakken,
Her yanımı yine hasret sardı.
Pişman mısın diyorlar sorgu sual edenler.
Aslında onlar da her şeyi biliyorlar,
Bu yüzden sadece susuyorum,
Bir de sanki elin hala elimde gibi,
Avucumu sımsıkı yumuyorum.
İnanmazsın ama yokluğunda bile,
Ben hala o eli tutuyorum.
Nasıl bir duygu anlatamam.
Bildiğim bir şey varsa,
O da sevgin olmasa değil mezarda,
Kuş tüyü yatakta bile yatamam.
İşte böyle bir sevda benimki.
Böyle bir hasret, böyle bir vuslat.
Ey kalbim sevdin tamam da,
Ne diye böyle heyecanlanırsın.
Ne demeye bu kadar hızlı atar,
Sonra da ansızın durursun.
Olsun;
Ya hiç sevdim demeseydin,
Ya beni hiç özlemeseydin...

Celal BAHAR