Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum
Kelimeler dilimin ucunda
Susuyorum
Gözyaşlarım karışıyor hıçkırıklarıma
İçimdeki isyanım sığmaz kabıma

Kırık cam parçaları gibi
Yerle yeksan oldu yüreğim
Neydi bizi düşman eden
Daha dün iki sevgili değil miydik

Dilimin ucunda tövbe dediklerim
İnat ettim söylemeyeceğim
Adımlarımı atıyorum istemsiz bir şekilde
Geçmişe ait ne varsa unutmak istiyorum

Koca şehir ölüm sessizliğinde
Ayak sesleri duyulmuyor artık
Ne zaman yolum düşse tanıştığımız yere
Kızgın bir halka dağlar yüreğimi

Hüznü gömmek istiyorum derin çukurlara
İçimde bastıramadığım duygularım
Alıştım artık sensiz sonbaharlara
En küçük rüzgarda düşecek son yaprakta

Zayıf yerimden vurdun beni
Çok şeyden vazgeçtim
Kahretsin
Bir tek senden vazgeçemedim
Ellerim sema da ismin dilimde
Bir tufan kopsa gök delinse
Boşalırcasına yağsa yağmurlar
Islansa bedenim arınsam günahlarımdan
Üzerime yapışan bu ölü toprağını
Ah bir atabilsem üzerimden
Şimdi çekip gidiyorum
Sabahın ilk ışıklarıyla duyacaksın gittiğimi
Belki yine gelirim birgün
Rüzgarın estiği yöne çevir yüzünü
Sesini duyur bana
Engelleri aşar yanında biterim ...





Refik
30 . 01 . 2017
İstanbul