Yok desem yok değilsin, var desem var değilsin!
İçimden kopma gibi kendimde buldum seni.
İstedim, kalbim gibi aklım aşka eğilsin;
Varla yokun arası kendimde bildim seni.

Yakalamışım sandım talihimi saçından;
Yüreğim etkilenmez oldu neden-niçinden;
Erken söktüm ismini onca isim içinden;
Yalnızlık pazarından kendime aldım seni.

Cihana isyan etti gönül denen ukala;
İçime düşen şeytan hala başımda bela;
Ruhumu kavurdukça aşk dediğim Kerbela;
Mecnun’un çöllerinden kendime çaldım seni.

Giden can, giden zaman geri dönmüyor, asla!
Sarsılmış yüreklerde acı dinmiyor, asla!
Anladım, gözyaşıyla ateş sönmüyor, asla!
Gurbet sunaklarında hasrete böldüm seni

Kime, ne fayda sağlar uzaklara kaçmalar?
Rüzgârlar kesilince beyhudedir uçmalar.
Akla teslim olsak da, yürek hala saçmalar;
Varlar yok oldu diye kendimden sildim seni.

İbrahim COŞAR