Bir damla göz yaşıyla dudakları ıslatan;
Sevinci sonlandıran ve aşkı kesip atan;
Daha başındayken mutluluğu kurutan ;
Gelecekte bir gün, silinmesi şart olan kelime ! Elveda !

Elveda !... Hayatımda, seni sık sık kullandım,
Sevdiğim varlıkları terk ederken bilmeden,
Sakladığın sıkıntıyı, yıkımı anlamadım,
İnsan « Dön » der, ama Tanrı « Asla ! » diyorken.

Kelime!... Bugün yine sen varsın ağzımda;
İçinde o olduğundan her şeyi kapsayan,
Boşluğa düşen ve cevabı ancak bir hayalle aramda
Sonsuz bir sessizlikten ibaret kalan !

Yine de her solumamda, boğuk bir iç çekişin
İkiye böldüğü o kelimeyi kalbim tekrar söylüyor,
Sanki tabiattaki bütün seslerin
Bir tek anlamı oymuş gibi, heyhat! Elveda diyor!

Alphonse de Lamartine
Çev. Sunar Yazıcıoğlu



Şiirin orijinali:


Adieu

Adieu ! Mot qu’une larme humecte sur la lèvre ;
Mot qui finit la joie et qui tranche l’amour ;
Mot par qui le départ de délices nous sèvre ;
Mot que l’éternité doit effacer un jour !

Adieu !.... Je t’ai souvent prononcé dans ma vie,
Sans comprendre, en quittant les êtres que j’aimais,
Ce que tu contenais de tristesse et de lie,
Quand l’homme dit : "Retour !" et que Dieu dit : "Jamais !"

Mais aujourd’hui je sens que ma bouche prononce
Le mot qui contient tout, puisqu’il est plein de toi,
Qui tombe dans l’abîme, et qui n’a pour réponse
Que l’éternel silence entre une image et moi !

Et cependant mon cœur redit à chaque haleine
Ce mot qu’un sourd sanglot entrecoupe au milieu,
Comme si tous les sons dont la nature est pleine
N’avaient pour sens unique, hélas ! Qu’un grand adieu !

Alphonse de Lamartine (1790 - 1869)