Bereketliymişsin, cennet Türkiye’m
Elli yıldır gördüm, kuzgunlar aynı.
Sesler çıkarmaktan her an korkuyom
Bir sonuca vardım, bozgunlar aynı.

Zevk, sefada seni yöneten beyler
Üç beş dürüst belki var ama neyler
Bozulmada sona dayanmış soylar
Hortum sesi duyan sezginler aynı.

Şehitler uğruna ölmüş boşuna
Halimiz gidiyor düşman hoşuna
Kan tahlili yapıp atsak dışına
Saygıda kusurlu gezginler aynı.

Masayı doldurmuş ebatlı başlar
Halkı nerde görse eğilir kaşlar
Babası yanına gelince dışlar
Görevinden bıkmış bezginler aynı.

Belli aslında şu sende gezenler
Kol kola beraber astı ezenler
Esas kullar kara yazı yazanlar
Ortaya çıkmayan düzgünler aynı.

Zarlar karşılıklı atılır beşe
Keyfler çatılınca gidilir işe
Avanta pay için yatılır düşe
Suçsuz çıkarılan süzgünler aynı.

Dilleri dönüyor ceplere göre
Bazen dikdörtgenler oluyor küre
Hortum sömürmede hızlıdır süre
Dursunî’yi çarpan azgınlar aynı.

Dursun Yeşil – 16/11/2007