itirafımdır;
önce hayatı sonra seni erteledim aşk
ki dilimin ucuydu oysa harf harf dağladığım sözcükler
keşkelerimdi pişmanlıklarıma uzattığım kahrolası köprü
ve faili gururum olan yalnız ve kokuşmuş bir cesedim şimdi




evet… yalandım kendime
perdesiz bir oyunun ezbersiz sonuydum
ki hangi role soyunduysam seyirci sırtından vurulurdu
yalnızlığımdı geçmişime uzattığım kahrolası dokunuş
ve içine girdikçe dışında kaldığım berbat bir senaryoyum şimdi




oysa sen
kuraklığımın deminde filizlenen ateş çiçeğimdim
nefestin kalbimden dudağıma damlayan çiy tanelerinde
kaderimdin tüm adreslerin çıkmaz sokaklarına kazılan
ve yazıldıkça yüreğime kazınan tasvirsiz bir şiirdin



ahh… şimdilerde
adlandıramadığım ne kifayetsiz sözcüklerden geçiyorum bir bilsen
karanlığı emzirdikçe gece bir o kadar daha ıssızlaşıyor dudaklarım
beynimde patlayan her fırtınada bir intihar daha vuruyor kıyılarıma
ve sen sevgili... kendime bile kusamadığım kadehlerimdeki tek sarhoşluksun













ilhanaşıcıocakikibinonyedi