Söylenecek çok söz var ama olan oldu
Boşverlere saplanmışım, neyseler yol vermiyor
Ne kadar kızıp, kırılsam da önemi yok
Yenik düşerim içten bir gülüşüne
Sözler sükût olmuş suskunluklarında
İçinde birikmiş neyseler, tavan yapmış
Neyse konuyu kapatalım.
Boş ver beni, uzatmayalım
Düşünme sende! kus içinde ki kini nefreti
Sustukça, neyseler yeni neyseleri takar peşine
Keşkelerin pişmanlıkların nöbet tutar kapında…

Girersin dönüşü olmayan yollara
Yüreğin pişmanlıkların,
Pişmanlıklar neyselerin
Neyseler keşkelerin çıkmazına girer
Düşüncelerin karmakarışık bir hal alır
Beynin ve yüreğin bayrak açar, savaş ilan ederler
Neyseler ve keşkelerle dolup taşar, zavallı yüreğin…

Yaşanmışlıklar bir tarafta
Yaşanmamışlıklar diğer yanda
Pişmanlıklar diz boyu
Keşke yaşamasaydım
Ya da lanet olsun keşke yaşasaydım
Düşüncesi hâkimdir benliğimizde.
İki arada bir derede kalır
Kaygılanır tasalanırız
Niyetimizi belli etmesek de
Hadiseler tercihlere
Tercihlerde önüne geçilmeyen olaylara gebedir…

Unut! Dünü,
Bu günü
Ve umutsuz yarınları
Başa çıkamazsın.
Önce neyse der susarsın.
Arkasından kabullenir “peki” dersin.
Hayat biriktirmiştir içimizde neyseleri
Ve gidenler gelmeyecektir geri
Neyse! Boş ver!

Neyse,
Boş ver diyerek sustum, bana susmak düşer
Susmak, kendini unutmaksa eğer
Ben kendimden geçtim, geçmem senden
Hadi durma sende sus! Geç kendinden, geçme benden
Neyse ki sustun!
Sustum
Sustuk hep bir ağızdan
Neyseleri boş verdik…
*
Konuşacak söz kalmamış, tükenmiş tüm özlü sözler
Sözleri bir araya getiren harfler de alfabeyi terk etmiş
Her harf, intikam alırcasına yan yana gelmiyor yenmiş bizi
Harfler bize, biz kelimelere yabancıyız
Usulca anlatmak istiyorum.
Aynı değil miyiz artık
Neyse! Boş ver!
Susuyorum…

Mustafa KARAAHMETOĞLU
07.01.2017