Gecenin zarafetiyle kalkıyordu bütün örtüler.
Hınzır bir kahkaha atan güzel kadın.
Baş döndürücü saçlarını savuruverince,
Karşı koyamıyordu hiçbir erkek.
Bir kez salınması yetiyordu koridorda.
Sülün gibi yürüyüp giderken
Kendinden haberi yokmuşcasına
Öyle nazenindi ki!
Bütün kemanlar Onun için,
Udlar,gitarlar,çellolar...
Bütün enstrümanlar Onun için ağlıyorlardı bakarken arkasından.
Oysa gelirken nasıl da çağlıyordu her biri
Her biri bir bülbül gibi,
Dile geliveriyordu.
Güzelliğini de,şehvetini de,cazibesini de
Her şeyini örtüyordu zarafeti.
Usulcacık sarıp sarmalayıveriyordu.
Dudaklarının kıvrılıp aldığı şekiller,
Çiçekleri anımsatıyordu.
Ürkek ama baygın yaseminleri...
Bütün güller isyan ediyorlardı.
Ne olduğunu bilmeseler de,
Onun bir başka olduğunu
Hepsi çok iyi biliyordu.
Hiçbiri unutamıyordu.
Bir köşesinde yüreğinin uyutup
Unuttuğunu sanıyordu.