duraktan eve giden yolda,
tutar adamı bir yalnızlık krizi.
bitişik nizamda;
bitmek tükenmek bilmez akşamlarla tazelenir,
demli bir çay misali.
artçı depresyonlarla atlatılan krizler,
duygu akışında gevşemeler yaratır,
kalbimin oluşumunu tamamlamamış fay hattında.
ve bir gün...
adeta ölmüşcesine, bir intiharı yol şeçmişcesine...
hissedilir sol tarafta bir uyuşma...
arkası dudaklarda titreme...
ve sonu gözlerde yaş...
detayını sorarsan;
asıl sebep bir kahve rengi göz, bir de kara kaş...
işte geliyor tüm sessizliğyle...
belki hançeri kınında ağır bir sarsıntı...
hangi yönden geldiğini bilmezsin,
hatta nereye gittiğini de...
başın dönüp, şakakların atıp, burnun kanayıp...
kendini bilmediğin bir vaziyette yerde bulmadıkça...
bildiğin hata bileceğin; belkide göreceğin...
tek gerçek...
bir kafka romanını yaşıyor olmamdır...





TÜM HAKLARI YAZANA AİTTİR/İZİNSİZ YAYINLANMASI VE KULLANILMASI YASAKTIR