Sevgiyle üstüne basılan karda
Buzları eritir, açar kardelen.
Sevgiyle üflenip yakılan harda
Közleri söndürür, açar kardelen.

Dil, din, renk bakmasak, aşkla sarılsak
Sevgi tohumuyla kökte karılsak
Düşmana beraber küsüp, darılsak
Düzleri gösterir, açar kardelen.

Bir metre kumaşa takıldı gözler
Aranıp, sorulmaz, bilinmez özler
Mana düşünülmez söylenir sözler
Gözleri yaşarır, açar kardelen.

Ne önemi vardır şekil, şemanın?
Ne kastettiğini bilsek temanın
Kime nasıl gider duysak nemanın?
Sözleri açıklar, açar kardelen.

Herkes aynı olsa dostluk olur mu?
Ne kadar yaşasan meydan kalır mı?
Kul hakkı bilenler alıp, çalar mı?
Bizleri severek, açar kardelen.

Sevgiden nadide çiçek var mıdır?
Birbirimize zülm, elde kâr mıdır?
Coni fırsat kollar, kavga ar mıdır?
Nazları boy verir, açar kardelen.

Bencillik denizi, dağı bitirir
Böyle gidilirse insan yitirir
Dursunî doğruyu öne getirir
Güzleri çimlenir, açar kardelen.

Dursun Yeşil – 02/05/2007