’Anlatılmaz hikayeler bilirim’
bir dinlesen bin söylesem
hem de usanmadan
sen yine de özlersin bilirim...
bütün karanlıklara meydan okuyan
beyaz bir kar çiçeği kadar
tertemizsin...

bir rüya alemine dokundu hayat
benzeyen yanlarına inat
çimlere uzanmış yatıyor hayallerin
karanfiller dolu ellerin
şimdi nerede kaldı umutların çocuk
derinlerine dalsa uykuların
hiç kıpırdamadan ya..!
kimin umurunda...
uyandığında çok geç olacak bebeğim
gözyaşlarım çaresiz...

kop gel desem yanlarıma
hışımla gelebilir misin ki...!
ilacım da suyum da sensin bağrıma akan
umursamaz sevgi bizi
öncelikli görevin yiğidim
ama yine de sen
nöbetinde
umudunu kesme...

ezilen hep biz çaresiz
ve bir gün yine ağlıyor güller
kefenine sarılmış yorgun düşler
yıkılan sevgi bağlarımız
buz kesilir ellerimiz
solar benzimiz
acımız büyük yine şehidim
dev gibi ağaçlar, dağlarımız devrildi
hiç görmediğin rüyalarına uyanıyorsun çocuk
gerçek var bu rüya değil
yükseliyorsun bulutlara
güzelce yaşamak varken
bir bir sağnak yağmurları yağarken
uyku yok gözlerimizde...

ne zaman huzuru bulsak
yine acı bir haber...
saatler durur
acabalar yüzümüze vurur

üzgünüz çocuklar
Bayrağımız bizim bu vata bizim sahib olalım
taze bir toprak kokusuna
sarılır uykusuzluğumuz
sınırsızca...

Behçet Bük 1670/4.1.2017/01.10.11’Eskişehir