Yalnızım bunu hep söylüyorum ; geceleri saçlarım dağınık, silik bir makyajla yürürüm, üstümdeki bez parçaları eski ve yıpranmıştır. Övülmek veyahut yerin dibine girmek umurumda olmaz. Fazlasıyla çirkindir yüz hatlarım, kendi kendime yetinirim hatta kendi kendimle kahkaha atarım. Ağzımı gerdire gerdire sakız çiğner gecenin bir vakti yeryüzüne küfrederim. Biraz sarsağım, insanlarla konuşmayı gereğinden fazla sevmiyorum, tek başıma çay içmeyi,geceleri uyumamayı, yalnızlığım ile şiir okuyup dinlemekten haz alıyorum. İnsanları hiçbir şekilde yargılamıyorum ne üstlerindeki bez parçalarıyla ne fiziksel güzellikleriyle ne de yüz hatlarıyla.İnsanları insan oldukları için seviyorum. Hiç kimseyi kırmadım veyahut bilmeden kırdıysamda afola fakat hiçkimseye kırgında değilim... Kimsenin merdivenine tırmanıp bir yerlere geleceğimi zannetmiyorum, kendi zedelenmiş merdivenime tırmanarak birşeyleri kazanabileceğime inanıyorum...
Hiç aşık olmadım, kimseyi yüreğim de hissedemedim, dokunmak istediklerim oldu her seferinde vazgeçtim.Dokunmanın hazzıyla yaşanan, apsürtçe aşklar istemedim. Belki birgün, hissedebileceğim bir aşk olabilirim.
Yalnızım bunu hep söylüyorum...
Nazlıcan