Tutunduğum dallar, gün geldi deldi bağrımı.
Kimseler görmedi hiç, yürekten yandığımı.
Her zaman düşündüm ben; evimi, ocağımı
Kınamayın dostlar beni, yoruldum artık. .....

Düşüp te yönümü baktığım şu yüce dağlar .
Yüzüme bakıp ta ne gizli sırları saklar!
Faydasız pişmanlığım beni bıraktı naçar.
Kınamayın beni dostlar, yoruldum artık. .....

Umutla çalıştım yıllarca, çabalayıp durdum.
Yüreğim kan ağlarken acımı sevince vurdum.
Yolum zalimlere düştü, bilirler ki kayboldum.
Kınamayın beni dostlar, yoruldum artık. ...

Nereye gittim se ben, mikroplardan arınamadım
Baykuş gibi çıktılar karşıma, korunamadım
Hangi taşın üstüne çıksam, durduramadım.
Kınamayın beni dostlar, yoruldum artık ....

Kime doğru koşsam beni bir sakarlık tutar
Gelenim olmayınca, yalnızlık beni yutar!
Boş verdim rahatı teknemde çile artar.
Kınamayın beni dostlar, yoruldum artık. ....

Hanım Polat’tım, bir tat almadım dünyadan.
Ne oğlum var ne kızım, kadersizim buradan
Bundan sonra dert olma, sende çekil aradan
Kınamayın beni dostlar, yoruldum artık
Hanım Polat – 02.01.2017