HEVES

Zor aşkın sandalına U dönüşünü yaptıran kayalıklarda

yemin bozanlara karşı

şafağın sabır taşlarında göz bebeklerimi morarttım.

Neyi hak ediyordu, bütünleşme kelimelerinde eylemin can alıcı harfini kesip

bırakan.

Açık kalbin düşlerinden gerçeğin şevki kızıl korku paydası yüksek

boz intikam havası çıkaran

göbek taşı terli çocukların yüzünde

parmak izim buz gibi

sustum.

On bin yıl sonra o sesin içine sevgiliye çizili çiğdeme dokundum

yazı yoktu.

Aşk susunca parlıyordu güneşin katli

mızrabın ıstırabı kırlangıç çığlığı eşliğinde

göğü bozuyordu inançsızların hamamı

bir tuhaf inkardı yine bütün hatıralar

geçmişi yanıltmak için yaşıyorlardı sanki aşkı

sustum.

Turkuaz çinideki o çiçeği öpmez mi insan

son çizgide yağmurları kucaklamadan

susmadım

taştaki yeminin gözlerine dokundum.

Yeniden ölmeye hazır değilim.

Sana çağrılabilen bir heves buldum.