Hangi şaire baksam,
Bana inat seni yazmış,
Hangi şarkıyı dinlesem,
Tutup seni anlatmış,
Cümle kainat bir olup,
Seni ellerimden almış,
Seni önce ben yazdım,
Sonra herkes yazmış...

Baktım ki,
Duyan duymayan kalbine gelmiş,
Oturup hep birlikte,
Senden sevgini dilemiş,
Gece gündüz bıkmadan,
Kapında beklemiş,
Seni önce ben sevdim,
Sonra herkes sevmiş...

Sorsam hepsi,
Seni ne çok sevdiğini söyler,
Kainat bana inat,
Sadece seni özler.
Bülbül dahi gülü unutup sen diye öter,
Yağmur sen diye yağar,
Güneş sen diye doğar,
Gece kollarında senin uyumanı ister,
Gündüz seninle uyanmayı bekler,
Ve zavallı kalbim,
Derdine her gün yenisini ekler...

Seni en önce ben gördüm,
Sonra başkaları...
Gözlerim yoktu o zamanlar,
Bedenim yoktu,
Kalbim yoktu...
Ama sen vardın bir tek sen...
Şimdilerden bahsetmiyorum,
Çok ama çok öncesiydi.
Dünya yoktu,
Evren yoktu.
Doğum yoktu,
Ölüm yoktu...
Biz yaşıyorduk ama,
Başka insan yoktu,
Biz anlaşıyorduk ama,
Konuşacak lisan yoktu.

Nereden doğduysak artık,
Hayat bizi birbirimizden ayırdı.
Seni bir yere,
Beni başka yere savurdu.
En büyük imtihanım,
Senin hasretin oldu.
Çok çalıştım sevgili,
Ama başaramadım.
Seni bulsam da,
Paylaşmaya alışamadım...
Sen benden doğdun,
Gittin başkasının oldun.
Ben gerçek aşkındım,
Sen yalancısını buldun...
*
Seni en çok ben özledim,
Başkası sardı...
Kalbinin zilini,
Defalarca ben çaldım,
Kapıyı sen değil,
Hep başkası açtı,
Anladım ki sevgili;
Sana olan aşkımın da tadı kaçtı...

Celal BAHAR