Ve gece usulca sokuldu koynuma,
Sanki eksikliğini hissedercesine,
Yokluğunla her anımı ezercesine,
Ve güneş gibi doğmanı beklercesine..

Yokluğun cehennemin ortası,
Gülüşün sanki cennet bahçesi.
Bir tarafım gezer avare,
Bir tarafım hasretinden bi-çare.

Yokluğunun cehenneminde yaşarken,
resimlerde kalan gülüşüme bakarken,
hasretinle yaşayan ölüye dönmüşken,
sensiz cenneti neyleyim ben?

Elbet bugünler de gelip geçer,
Hasret hoş bir anıya döner.
Seninle tüm acılar sona erer,
Hüzünler seninle neşeye döner.

Dünün özlemi bu günün hasretine dönmedi mi ?
içimde ki hüzünler sen gelmeden geçer mi ?
Sen gelirsen bu hasret biter belki..!
Yeniden yaşarım sevinci neşeyi....

Şimdi son uçak olsa sana ulaşan;
Herkese etsem son bir veda..!
"-Günaydın." desem senli hayata.
Aldığım nefes sana dair olsa...

Bu akşam belki de son gecem,
Yarınım var mı? Bilmem..!
Geçti ömrüm seni beklerken.
Sen gelmedin, neden?
Her sabah günaydın derken resmine,
nefesim kesilir sensizlikten;
geleceksen gel son nefesim gelmeden.

Şeniz Akşahinler