Söz vermek delikanlı adama yakışırdı
Kanlı bıçaklı düşman olsak bile
Mert olabilmekti yakışan kazanıp kaybetsen de
Ben böyle gördüm böyle bildim

Ayrı gayrı bilmedim çünkü bu yaşa kadar
Sen şöylesin böylesin diye ayırt etmedim
Dürüstlük den hiçbir zaman ödün vermedim
Insanım bende benimde bir kalbim yok muydu

Bir tek şeyden korktum insanın acizliğinden
Birde kuralsız oynanan oyundan
Mutlu bir yüz görmedim güç denen beladan
Hep sustum sessizce ağlamaktan

Niye diye sorarsan haysiyet onurlu oluşumdan
Baş eydim sadece saygıdan
Konuşmadım ulu yerde umursamadan
Düşündüm senin düsünemediğin kadar

Göz dağı vermek rajon kesmek beni yıldırmaz
Sürgün ederek hasmın oluşun yolumdan döndürmez
Sırtıma hançer saplayaşın beni öldürmez
Güvendiklerim hain olmuş ise ışte yüreğim o zaman dayanmaz

Ahtım olsun kimsenin yanına bırakmam kalmaz kar
Ona buna şuna sataşarak çözülmez bu konular
Başın sıkıştığında bulunmazsın bir yar
Bir dost çıkar diye artık bekleme

Gözlerim nelere tanık oldu da sustu
Ellerim ne vedalara alkış tuttu da kimse yoktu
Buharlı camlar arkasında görmediler
pustu
Demek ki yoktunuz hayatımda beni sevmek yordu

Ne iyiliğin değeri kalmış nede sözlerinin
Meğerse iki damla gözyaşı imiş kalanların
Üzerimde ki tedirgin üzgün bakışların
Sığınarak yaşamak mı hayır asla.

Değeri kalmamış insanlığın çünkü
Ölüm ucuz Hayat fakir
karalamak basit
Kalmamış.