bak yine yoksun sen yanım da
beni sensiz yaşıyorsun her anında
beni benle yaşa içimden geçenleri bilmesende
solan beyaz sayfalar bir bir tükensede

seni düşünür seni özlerim ben
sevgilerin özlemlerin en derinliğinde
telli duvaklı beyaz gelinlikler içerisinde
sen de beni sevseydin ne olurdu
bir sonbahar serinliğinde

çölde açan bir çiçek olsaydın eğer
seni kaybetmemek için
göz yaşlarımla sulardım seni
gözümden damlayan yaş olsaydın sen
seni kaybetmemek için hiç ağlamazdım

içime öyle hapsetmişim ki seni
ve senle öyle doluymuşum ki
yokluğunda anladım
sensizliğin çaresizliğin ne olduğunu
sen giderken canımı acıtarak arkana bakmayarak
hiç umursamadın yok saydın ve gittin

şimdi soruyorum kendime
seni bu kadar nasıl sevdim
bu kadar nasıl bağlandım sana
kızıyorum şimdi kendime
cevabını bulamıyorum sorumun

tek bildiğim çaresizliğim ve sensizliği öğrenmem
kimbilir hangi akşam ben de güneşle söneceğim
son suyumu içecek seni görmeden öleceğim
senden geriye bir gözlerin kaldı bir de acı sözlerin
yüreğimde yüreğin vardı şimdi yalnız hatıran kaldı
aynı gök yüzün de ayrıydı seninle batan güneşim...




Refik
16.12.2016
İstanbul