1
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
1378
Okunma
ışıksız odalarda tek başıma karanlıklardayım
başım ellerimin arasında seni soluyor seninle yaşıyorum
inzivaya çekildim yapa yalnızım yokluğuna alışıyorum
unutmak kolay değil seni boşuna çabalıyorum
öyle bir girdin ki yüreğime feleğim şaştı sanki
ben ben olmaktan çıktım değişti tüm yaşantım
aynı beden de yaşayan ruh ikizim gibiydin
seni seviyorum derken ben de seni deseydin
sensizliğe mahkum ettin ölüm bile vız gelir
al ipi sen geçir boynuma
celladım ol benim acıyarak bakma bana
alışkınım her gün ölmeye bu ilk değilki
senden gelsin ölüm güler geçerim...
Refik
15.12.2016
İstanbul
5.0
100% (3)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz