Gülün dalındaki bülbülü gördüm,
Yaralı gönlüyle uçmak istedi.
Ah edip ağladı “Vatanım!”diye,
Benden uzaklara kaçmak istedi.

Yaraların dedim çok mu derinde?
Kimler dua eder şimdi ser’inde
Bülbül figan eder her gün yerinde,
Bana sevdasını açmak istedi.

Ah vatanım! Dedi, Altın Kafeste
Bir gariplik sezdim o yanık seste
Her gece çalınan o mahur beste,
Bütün sözlerini saçmak istedi.

Şimdi vatanımda güller açıyor
Bülbüller yuvada neşe saçıyor
Gülün hasretiyle uzak uçuyor,
Diyardan diyara göçmek istedi.

Gün geceye döndü gece karanlık
Nice hayallere daldım bir anlık
Bülbülün vatanı olan kayalık,
Kendince arkadaş seçmek istedi.

Ne ben ona baktım ne de o bana
Tedbiri almazsan gelecek cana
Canım kurban olsun dedi vatana,
Sularından bolca içmek istedi.

DOĞANAY’ım gülün dalında bülbül
Bülbülün hayali olmaz hiç sümbül
Bülbül kavuşmazsa kuruyacak gül,
Güller kurumadan biçmek istedi.

Kemal DOĞANAY

Gül bilmez bülbülün güzel sesini
Dal bilmez kendinin hoş nefesini...
Gülden bülbül anlar, bülbüldense gül;
El bilmez sevmeyi sevilmesini...HŞT/1984
Halil Beye Teşekkürlerimle..