Bir zamanlar çocuktum
Bana gülümserken gördüm yüzünü
Bir rüzgar gibi esip geçtin hayatımdan
Kimim kimsem yok benim
Alışık değildim ben böyle ayrılıklara...

Yağmurlar yağardı bir zamanlar
Buluştuğumuz serin parklarında
Islanırdık beraber yapraklar arasında
Ellerini tutarken ısınırdık ikimiz
Gönülden bakışırdı gülüşlerimiz
Ama ne fayda, çaresi yok
Uzun saçlarını tarardım ara sıra
Kimim kimsem yok benim
Alışık değildim ben böyle ayrılıklara...

Dostça ağlaşırdık kimi zamanda
Unutulmaz anılar bırakırdık oralarda
Gözlerimiz yaşlarla dolardı
Hüznü basardık bağrımıza
Bir sel olup alıp giderken gurbet
Ardından ağlardı tabiat
Öyle zor gelirdi bana
Coşkun dereler gibi sürüklendi sevgimiz
Hem de ta okyanuslara ulaştı
Kimim kimsem kalmamıştı
Alışık değildim ben böyle ayrılıklara...

Yalnız kaldım ben de o yeşil parklarında
Oturup durdum banklarda
Ağladım hep kuşlarla birlikte
Andım yine dün gece seni
O mahsun yerlerde
Bir zamanlar çocuktum
Kimim kimsem kalmadı
Yolun kıyısına geldik
Alışık değildim ben böylesi ayrılıklara...

Behçet Bük 1638/12.12.2016/00.01’Eskişehir