Leylekler mi getirmiştir bizi
Yoksa,
Toprak mı doğurmuştur;
Tutunacak bir dal mıdır
Gözlerimizi ilk kez açtığımızda,
Ya da
Düştüğümüz kör kuyular mıdır hayat
Her kendimizden kaçtığımızda..

Nedir çocuklara her baktığımızda
Yüreğimizi yumuşatan duygunun sırrı
Ve de
Sevdiğimiz ihtiyar anamıza...

Biz neresindeyiz bu yaşamın ki nefret,
Acı, hüzün karışıyor durmadan
Kanımıza..

Her bir yaşı ayrı bir güzellik,
Her bir anı saf, masum.
Her anında şaşırtıcı zeka;
Çocuklar,
Çocukluğum...

Büyüdüm artık daha yükseklerdeyim hayatta!
Umutlarım, neşelerim, sevinçlerim var
Arada bir gidip gelen.
Oysa çocukken hep benimleydiler,
Gitmezlerdi hiç..

Dallarına rüzgar vuran ağaçlar altında
Çevirdiğim divane topaçlar..
Çocukluğumun gizemli bahçeleri ah!
Çok büyüdüm, kocaman oldum!
Çocukluğum kaldı altımda,
Yüreğim kaldı altında..

O geri dönülmezlikteki
Kirlenmemiş duygular şimdi durmadan aradığım
Yumup yumup gözlerimi -kendimle- hep
Aynı oyunu oynadığım...

Bülent Öztürk