2
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
863
Okunma
Yorgun bir gecenin
koynunda
yıldızlar mahzun,
aydan dökülen huzmelerin
dalgalarla temasında,
yakamozlarda ürkek,
rıhtımda tek başına demirleyen
eski püskü sandal gibi,
rüzgarın her esintisinde
yalpalayıp dururken,
hayattan
bir beklentimin
olmamasıda cabası.
Sol yanım ise
darbelerden
hurda haş,
bir halde.
Beni benden alan
sensizligin kor ateşiyle,
sonsuz acının küllerinde
savruluyorum.
Kimbilir?
Belkide!
hayatla olan
tüm bağlarda
kopmak üzeredir!
Netice olarak
tüm olumsuzlukların gölgesinde,
meçhule giden yolculuğun vakti
gelmiş geçiyordur bile.
Mete Tekçe
5.0
100% (1)
Cevap Yaz