1
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
1390
Okunma
Bir damla meniden, yaratılmışsın,
Aldanıp kendini bir şey sanmışsın,
Gururla şeytanın, toruna düşüp,
Nefsine uyarak, çok şımarmışsın.
Gurur denen illet, mevcut her kalpte,
Galip çıkan varmı, bu müdhiş harpte,
Kibir düşmanına, bayrak açanlar,
Cümlesi sonunda, çıkıyor sahte.
Şeffaf bir menzildir, hayat denen hol,
Kader Haktan takdir, tercih ona yol.
Kendini bir nimet, sanan zavallı.
İsyanla kendine, hep atıyor gol.
Hayat denilen şey, bir an-i meçhul.
Zerreye, küreye, eylemiş duhul.
Eceli, can canan, uzak görse de,
Gelip can evine, eyliyor hulul.
İnsanı aldatır, ebed duygusu,
Akılda kaybolur, ölüm korkusu,
Nefis bu dünyaya, öyle dalmış ki!
Yok olmuş, kalbinde vuslat kaygusu.
Necdet EREM
10/12/2016
5.0
100% (2)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz