Şiir yok, ses yok.
Umutlar kuruyup kaldı darağacında.
İnsanlar nice kavgaların kucağında,
Nice ekmeğin peşinde,
Onurlarını hiçe sayarak
Yazı tura gibi yerlere atıldı.
Vicdanlar kurudu, iyilikler serden silinip gitti.
Mâzinin tadı uçtu dudaklardan bir bir.
Geceler yâren oldu umutlara, sabahlar düşman.
Yağmurdan umutlarını kesti insanlar
Bir mânâ aramaktan yoruldu Âdemoğlu.
Körkütük âşık olundu sarhoşluğa.
İyilikler vazgeçti insanlardan, hayat durdu.
Gazâ önem kaybetti.
Cihâd, adından uyanmaya başladı.
Tesettür kirlendi.
Mayamız bozuldu, ekmeğimiz yanmaya başladı.
Emek vermeden kazanmayı tercih ettik.
Oysa emekleyerek büyümüştük her insan gibi.
Nankör değildik çocukken.
Salıncağımız onların da salıncaklarıydı.
Biz de insandık onlar gibi.
Bizim mayamız da zemzemle yumuşamıştı.
Biz de insandık.
Ne oldu bize(!)