insanlık derken
kuşları da vurdular
mutluluk çoktan öldü zaten
mavi çocuk karalara büründü
sevişmeler toptan yasak tanımadığın tende

bi çocukluk hatırı vardı onu da dün yaktılar
adana çık yangından
sen de be adam
şairliğinden utanır insan
yanarken ibrahim su taşıyan karınca kadar olamamaktan..

bi yolu olmalı
bu yalan dünyada
bu cehennemden çıkmalı
önce nefes sonra allaha kul olmalı
üfleyi üfleyi yarada ateş kül olmalı
bi yolu olmalı kapıları açmanın zor da olsa..

önce haritasını çizerler yüreğimizin
sonra ya fethederler ya işgal
ikisi de aynı kapıya çıkar
yüreğimizi açtığımız
öldürür bizi...


istemedik
kemikte
acının bıçak ucu
uğramaz buralara
yağmur kaçağı yolcu..

oysa
ne varsa bize dair
önümüzde bizden şer
bize hayır bir seyir var
hiç kaygımız yokmuş gibi
şiir gibi yürüyelim mavi çocuk

nasıl olsa göğsümüzde soluğumuz
söylenecek sözümüz var az buçuk

ki şiir yalnızlığın eseri
yürek neferi
yıldızların seferi
şiir
kanayana su
yanana ateş
cana kardeş
pusatsız cenge durur

hep mi güvercinler vurulur
hep mi özgürlüğe tuzak kurulur
hep mi be ahmet abi
hep mi mavi gözyaşıyla durulur...

an gelir
zaman durur adanmış resimlerde
sal dizelerinden kuşları sevmeye uçsun yüreğin..


bir nehirdi akan
acılardan
umuda
koparma anne
ak saçlarından
yıldızlara selam olsun

aynı bezîrgan çarşısından geçip
ayrı kapıları açan çocuklardık biz
selam olsun penceresiz kalan yurduma

keşke
canımız
yandığın da
çocuklar gibi
"acımadı kii" diyebilseydik
büyük büyük acılarla öldük biz
ve yine de acının çerağında güldük biz..

sakın unutma acıyı bal eyler yüreğimiz...