inceden başlıyorum satırlarıma
tükendim bittim bu hayat yolunda
derman olmuyor hiç kimse kanayan yaraya
sensizlik yine ayazıyla vuruyor sokağıma

parçalıyor beni hasretin
külümü savuruyor uzak diyarlara
aklım almıyor bu sessiz sedasız gidişlerini
seni seviyorum diyipte sevmemelerini
dilimde gönlümde bi sen vardın
sende yok oluyorsun işte

tutunacak bir dalım kalmadı inan
bir tutunduğum gözlerindi
gözlerinde eskisi gibi bakmıyor ki bana
kar yağdırıyor sevdan haziranın ortasında
oysa güneş doğdursun sevdan istemiştim aralığın ayazında
çiçekler açsın istemiştim gönlümün bağında
sen açan çiçeğimi soldurdun her defasında

senin şehrin kalabalık olabilir
yalnız kalmayabilirsin
ama sende mahkum kalacaksın yalnızlığına
işte o zaman anlıyacaksın hayatın gerçeklerini
ve ozaman düşüneceksin
beynin aklınla bir olmayacak
duygularına duyu veren organların
yetersiz kalacak
sen sana kalacaksın vicdansız
vicdanın bile terk edecek seni

sonra bir çıkış yolu arayacaksın
her buldum dediğinde yanılacaksın
kime boyun eğersen kuracak bir tuzak
dost dediğin bile seni sırtından vuracak
ve sonra sende yazacaksın benim gibi
sesini duyurmak için değil içini dökmek için
çizecek karalıyacak yırtacaksın dolu dolu satırları

sen yaşa hayatını şimdi toz pempe şekilde
merak etme benım odama uğrayan yalnızlık
senin şehrini saracak günün birinde
of demeye engel olacak gururun
beceremiyeceksin yalnızlığı bile ...