usulca gidiyorsun kentin kuytu köşelerine.
şairin dediği gibi,
gül yaprakları koyup anılar defterine.
dizinin dibinde ağarsın istedim saçlarım,
ömrüm seninle düşsün toprağa ansızın.
kaç iklim giyindim,
kaç haziran biriktirdim üşümesin diye gözlerin.
kumbaramda yalnızlık,
ceplerimde hüzün,
şakaklarımda örselenmiş bir sevdayla kaldım.
istemedin,
gözleri sana benzeyen bir evladımız olsun;
ben de gidişini senden alan acılar büyüttüm
sözlerimde.
lirik şiirler koydum yalnızlık ekmeğime.
soframda tuzdun,
kahvemde acı.
olsun,
ben seni gidişinle de sevdim,
hiç gücenmedim üstelik sana.

kuş misali,
konup göçtün avuçlarımdan.
hummalı bir telaş bıraktın bana,
yaşamak zordu senin ardından.
tutunduğum neyim varsa götürdün giderken.
özlüyorum inan seni,
tırnak uçlarına kadar.
ne yaptımsa sana dairdi,
ne istedimse seninle.
hiç ayrı düşürmedim kalbimi senden,
benimleydin,yokken bile.
sızıp kalıyorum şimdilerde geceleri.
ince bir kesik gibi,
yüreğime oturuyor beklemek sancısı.
bir şarkı boyu susuyorum,
yokluğunu,gerdanından öpüyorum.
olsun,
mesafelerce yokken bile sen,
sevdim seni.
üstelik hiç gücenmedim sana.

sabahları,
gece korkususun içimde.
geceleri,
şafak ümidi.
renk renk hüzünler edindim gözlerinden.
maviyi sevdim,
yeşille aramız limoni,
turuncu adın senin.
kara bir kış öldürdü bizi.
şimdi seneyi devriyesi ölüşümüzün.
belki sen tutundun yeniden hayata,
ama ben öyle değil.
birkaç nefes çalıyorum sadece hayattan,
bildiğin gibi değil.
vakit soğuk,
iklimler yeniden yokluğun.
usulca gidiyorsun hala kentin kuytu köşelerine.
şairin dediği gibi,
gül yaprakları koyup anılar defterine.
bir ara uğra,çok değil inan,
kalsan yeterli,
dökülene dek
kirli sakallarımdan kar taneleri.

-abdullah cemek