Cümlemizin hayatı bir namlunun ucunda?
Aynı iğrenç yalana kanarak, ölüyoruz!
Büyüklerin eline mahkûmuz sonucunda
Körkütük cehalete yanarak, ölüyoruz!

Bazen gece yarısı savrulurken enkazda
Düşlerimiz kavrulur merhametsiz yalazda
Bazen anne karnında; karlı yolda, ayazda
Veyahut da kundakta donarak, ölüyoruz!

İklim zehir ediyor baharımı, yazımı
Hiç kimseler duymuyor kısılan avazımı
Dağ başında caniler kesince boğazımı
Rüzgâr gibi aniden dinerek, ölüyoruz!

Yeryüzüne dağılıp rızk ararken devranda
Patlıyor bazıları beklenmedik zamanda!..
Madenlere dalıyor binlercemiz bir anda
Gönüllü yeraltına inerek, ölüyoruz!

İnsan şeytana uyup şaşabilir mesela
Başıma bir araba düşebilir mesela
Bir canavar karnımı deşebilir mesela
Şehirde minibüse binerek, ölüyoruz!

Mum olup erimektir aydınlığın bedeli
Alnında yazmıyor ki kim velidir kim deli
Yurdumun sokakları mayınlarla döşeli
Bilmeden bir köşeyi dönerek, ölüyoruz!

Sel suyuna kapılıp durulan mı istersin
Sırra kadem basarak sorulan mı istersin
Kurşuna kafa atıp vurulan mı istersin
Doğru yaptığımızı sanarak, ölüyoruz!

Kanunlar törelere göz yumar inadına
Şiddetin, tecavüzün düşen var mı ardına?
Medet umar âdeta susarak celladına
Birçoğumuz korkudan sinerek, ölüyoruz!

Hayat öyle tezat ki, öyle karmakarışık
Kimi zulme doymuyor, kimi zalime âşık!..
İçte yaşam sevinci… Gözümüzdeki ışık
Kayan bir yıldız gibi sönerek, ölüyoruz!

Hangisine üzülsem, ağlasam hangisine?
Yüklesem umutları umudun terkisine…
Hayat denen limandan kaderin gemisine
Nazlı kelebek gibi konarak, ölüyoruz!

01 12 2016
Salih ERDEM