Mutlulukla tanıştım, yüzlerinde.
Gül açmış yanakları, gül serpiyordu yüzlere.
Ve!
Mutluluk esintileri dolaşıyordu, saçının tellerinde.
Sonra,
Ateş böceklerini gördüm göz bebeklerinde
Benimle, konuşurken.

İçi, içine sığmıyordu, sevincinden.
Neredeyse tavana çarpacaktı başını, sevinçten yerinde hoplarken.
Sonra!
Duramıyordu, bir dakika olsun yerinde.
Ve!
Mutluluğun yüze yansıması vardı sevincinde.
Benimle, konuşurken.

Hep gülümsedi, durdu bana!
Yağlı boya bir tablo seyreder gibiydim, ona bakarken
Ve!
Mutluluk, ne güzelmiş dedim içimden
Benimle, konuşurken.

O gün onunla güldü, yüzlerim.
O gün onunla mutluluğa doydu, benim de mutluluğa aç olan içerim.
Belki yıllar sonra böylesine çok sevindim, çok…
Ve!
Ateş böcekleri bir yanıp bir söndü, sonunda benim ‘de gözlerimde.
Onunla, konuşurken.



26 Kasım 2016
Ahmet Yüksel Şanlı er