demindeyim
içime çöreklenen her acının ve sabahı olmayan gecelerin
can çekişiyor giyinmeyi bilmeyen dudaklarım
son kez de olsa uzat nefesini ve zehirde olsa bir kızılcık damlası bırak kuraklarıma…



vurgun yemiş her mavinin akıntısında hem rüzgarım hem yelken
ateş böcekleri saplıyorum gecelerimin en mahrem tenine
bir ayinin tam da ortasıyım ölüm tamtamları çalıyor ıssızlığıma
üzerine basılmış bir mayınım bilirsin işte “seni hala çok seviyorum”



mevsimsiz bir hasadın gölgesindeyim hesapsız
sararmış bir yaprağın düşmeye yakın hüznüyüm
kaç mevsim daha çiçeklenecek adın baharlarımda
gözlerime yağdırdığın her yağmurda kaç damla daha yakacak kirpiklerimi



geçiyorum kendimden ve ecelim olan tüm düşlerimden
bu koca şehir bile benden geçiyor ben senden geçemiyorum
“neden” diye haykıramadığım boğazımda düğümlenen tek gidendin
ve ben hala aptalca, hesapsızca ve yalnızca “seni seviyorum gülüm”



oysa
her şey seninle güzel ve seninle son bulacaktı tıp kı şarkımız gibi

ahh sevgilim ahh
mahzenlerime yatırdığım şaraplarıma kekremsi bir tat
ve kadehlerimde de gezinen son dudak olmanı çok ama çok isterdim…





ilhanaşıcıkasımikibinonaltı