Caddenin ortasında mendil satan bir çocuk
Soğuktan yüz kızarık elleri üşüyordu
Boynunda ince atkı eğninde yırtık gocuk
Buz tutmuş kaldırımda kayarak düşüyordu


Henüz daha küçücük altı yedi yaşında
Taktığı eski bere kir tutmuştu başında
Belli ki üç beş kuruş kazanma telaşında
İnsanların ardından masumca koşuyordu


Elinde birkaç mendil perişan üstü başı
Mesken gibiydi sanki ona kaldırım taşı
Çapak tutmuş gözünde kurumuştu gözyaşı
Yerli yersiz durmadan sırtını kaşıyordu


Müşkül haline karşı aldırış eden yoktu
Ayazla gelen rüzgar sanki canına oktu
Körpecik bedenine bu denli acı çoktu
Yaşadığı meşakkat haddini aşıyordu


Pes etmiş gidiyordu ardına baka baka
Umudunu tüketmiş salyası aka aka
Belki sokaktan farksız sığındığı baraka
Kim bilir nasıl viran bir yerde yaşıyordu


Hayaliydi besbelli sıcak bir aş ve yuva
Talihsiz hayatında mendil satmaktı deva
Biraz para kazanmak onun için tek dava
Çektiği onca çile gözünden taşıyordu

Murat Gökçe Karsî
17.11.2016