Ben şiirden vaz geçtim, lisanımı susturdum
Ak kâgıtlar kirlendi, kalem can çekişiyor.
Öfkeleri besledim, muhabbeti kusturdum,
Merhabayı öldürdüm, selam can çekişiyor.

Ciğerdeki sızımız; gelip, delip geçerdi.
Göğümüzde bir vakit türlü kuşlar uçardı.
Damla rahmet düşmez de renk, renk çiçek açardı.
Şimdi bahar mevsimi, gülüm can çekişiyor.

Her kış düşer toprağa, her baharda doğardım.
Azmedince çöllere yıldırımlar sağardım.
Gönlü çorak olana ilmek, ilmek yağardım.
Kefen biçtim yağmura, dolum can çekişiyor.

Seni, nerde deseler durmaz yola düşerdim.
Kesilse de nefesim ben son sürat koşardım.
Dere, tepe, dağ demez her engeli aşardım.
Yok dizimde takatim, kolum can çekişiyor.

Irmak olur beslerdim sen bir derya olsaydın.
Ben başımı keserdim saçlarını yolsaydın.
Serilirdim önüne sen bir adım gelseydin.
Düz ovada şimdi bak yolum can çekişiyor.

Olmasa da kanadım uçurumdan uçardım.
En zifiri gecede gökten ziya biçerdim.
Kıldan ince kılıçlar üzerinden geçerdim.
Kör bıçaklar altında ölüm can çekişiyor.

ayhan çoban
23,09,2011