Güz içimde gezmiyor henüz
Yağmur arkamda fon
Dilimi
Damlaların şefkatine bıraktım
Saçlarım zaten hazır
Şiirsel bir ıslaklığa
Hani hain bir iç çekişle sokulunan
İzbe evlere girercesine
Ruhumu güzün şiddetine bıraktım

Uzaktayım rıhtımlardan
Martılara mektuplar yolluyorum
Bozkırın sarı sahanlıklarından
Maviyi soruyorum hep derini soluyorum
Çünkü güz
Acısız yerlerime sürdüğüm melhemi
Ovuşturmuyor
Zehre bandım hüznümü
Yılışık bir neşe tadı kaldı ağzımda
Öteler sahiller gözyaşları
Ayazda kalmış kalp tabloları
Gibi imgelerle geçiştirilmiş
Bir şiir
Zorlasa da şairliğimi
Artık bir büyük büyüye talibim
Gecenin resimleri
Dikkatimden kaçsın varsın

Artakalan bu hazandan
Paydasız paysız bir aşk
Olabildiğince yalnız
Alabildiğine bencil

Eşyanın kara katiliyle teke tek kaldım
Elimde
Demirlerle izah edilebilecek kadar katı
Mısralar
Parlaklığı geceye korku salacak kadar çekici
Bir zonklama
Şakağımın bir yanında
Ve hala müreffeh bir uykum yok
Upuzun tertemiz çarşaflarda

Seziyorum
Güzün gürzü başımda
Ötede çatlamak üzre ekin toprakta
Haritasız bir ülkeye dönüşüyorsam
Ellerim
Kıpkızıl günahlarla yıkandığından
Sesim
Lağım kokusuna karışıyorsa
Nefesim
O’nsuz kaldığından





19 Eylül 2007

Şükrü Özmen