Dinle ben-i Adem, asıl bu, öz bu,
Ateşi yakacak, ateşte bende!
Lehv-i mahfuzdaki, yazan sır söz bu;
Ateşi yakacak, ateşte bende!

Yeterki mü’minler görmesin onu,
Beslensin sadece, yiyip bu teni!
Yedi kapısına süreyim canı;
Ateşi yakacak, ateşte bende!

Sermayeyi burdan toplarsak hakça,
Zikri tâlim etsek, tefekkür çokça,
Ölümü düşünüp, ders alsak sıkça;
Ateşi yakacak, ateşte bende!

Sâdıklar Cem’inde, toplansak dursak,
Azgın nefsimizin, gemini vursak,
Üçler yedilerden, muhabbet dersek;
Ateşi yakacak, ateşte bende!

Kırklar can da gezer, mekândır sîne,
Tahdidi imkânsız, nazar her yöne!
Ancak ceset süsler, meyleden ten’e!
Ateşi yakacak, ateşte bende!

Onsekizbin âlem, halkoldu ona,
Onun hürmetine, makamlar sana,
Muhabbeti Umman, dalmayı dene;
Ateşi yakacak, ateşte bende!

Muhabbetle dol ki, nûr olup ışı,
Işığın şavkıyla, düzelsin şaşı,
Gülistân misali, âşığın döşü;
Ateşi yakacak, ateşte bende!

Ozan İlo’m dem’i, döküldü sözler,
İnsanlık hâline, döşümüz sızlar,
Almaz bu kelâmdan, imândan yozlar;
Ateşi yakacak, ateşte bende!
05.04.2008/00.33