Dem tutar yalnızlığım
Uykuların terk ettiği gecelerde
Evlerin ışıkları bir bir sönerken
Ayak sesleri kesilir
Bıçak sırtında izlerini sürerken
Kaldırım taşları sessizliğe bürünür

Hasretin çivisi çıkar yerinden
Çekiç darbeleri duyulmaz olur
Aklın karışır yüreğinle yer değişir
Adını anmak istemez dilin
Üstün başın perişan meczup bir halde
Attığın her adımda uzaklaşırsın

Sessiz kelimeler düşer suskun yüreğime
Umutlar tükenir sen gittiğinde
Senden bir tek hayalin kalır geride
Her yağmur yağdığında umutlar yeşersin diye

Seni ne çok sevdiğimi bilmez gibisin
Kelimelerin bittiği yerde başlar suskunluğum
Mavi gökyüzünde son bulur o’nsuzluğum
Yaşanmasın bir daha hüsranla biten sevdalar
Vürgülden önce konulmasın son noktalar

Seni ne zaman ansam içim üşüyor
Kanadı kırık bir kuş gibi titriyorum
Arayışlarım vuslat yollarına çıkıyor
Bir ses ver uzaklarda da olsan
Çığlıklarımı duy kalma duyarsız

Sonbahar mevsimi hazanı çağrıştırır
Ayrılıkların adıdır eylül
Sararan yapraklar rüzgarın peşine takılır
Affedilmeyecek günah varmış gibi
Savruluyorum yaprak misali
Günahlarımı giderken yanımda götürüyorum

Gözyaşlarımı yükleniyor yağmur bulutları
Bana diyor sanki unut yaşananları
Ben sensiz yaşarken akşamları
Bir yanıma yıldızları
Diğer yanıma ay’ı alıyorum

Gözlerime çarpıyor kıyısız dalgalar
Bir sevda türküsü söylüyor dudaklarım
Denizden yüreğime esiyor meltem esintisi
Ay denize düşüyor yakomozlar eşliğinde
Yüzünde tatlı bir tebessüm beliriyor
Gözlerin anlatıyor ünlemsiz herşeyi ...

Refik
29 . 10 . 2016
İstanbul